[Hakan Tiryaki]

Görkemli alev topunu söndürürdü deniz Dragos’un günbatımlarında. Oysa burada aynı alev topu denize yaklaştıkça sönmek şöyle dursun, tüm kainatı ateşe veriyor. Hangisi nerede başlıyor, nerede bitiyor; denizde misiniz, gökte mi anlamak mümkün değil. Neredeyse yerçekimine şükredecek insan…

Alevlerin ortasında bir balıkçıl, tek ayağının üzerinde… farkında bile değil hemen arkasında tutuşmakta olan evrenin. Günbatımında son bir lokma atıştırmak derdinde. Tıpkı çoğunuz gibi, varoluşun büyüsünden bihaber, temel dürtülerinin esiri.

Bir kadının algısı lazım Kizimkazi’de günbatımının renklerini anlatabilmek için. Ana renklerden gayrısını -bilen ama- betimleyemeyen erkek cinsi nasıl anlatabilir karşısında olan biteni?

Şu ekvator kuşağına gelince algısı mı değişiyor insanoğlunun, yoksa nesneler büyüyor, parlaklaşıyor, görkem kelimesinin hakkını vermek adına bir biriyle yarışıyor mu?

Alev topunun gözden yitmesiyle hepten gerçeküstü bir tablo belirmeye başlıyor çevrede. Deniz almış başını gitmiş ta uzakta köpük köpük dişlerini gösteren resife. Yerliler ekmek derdinde. Bambaşka bir yaşam başlıyor Kizimkazi’de sular çekildiğinde. Yerli kadınlar rengarenk elbiselerinin içerisinde bellerine kadar suyun içinde. Deniz yerli yerindeyken görülmeyen sayısız kazıkla çevrili yosun tarlaları beliriveriyor sular çekildiğinde. Ve bu denizin içindeki her tarlada yerli kadınları ve çocukları. Dali bile şapka çıkartırdı herhalde bu gerçeküstü, bu masalsı görüntüye…

Tekneler omurgası üzerine oturmuş, salınmak şöyle dursun, melankolik bir halde bekliyorlar suların dönüşünü. Her gün tekrarlanan bu ritüele alışamamış bir görüntüleri var hala…

Sarılar, turuncular, turkuazlar yerini kızılın, mavinin tonlarına bırakmaya başlıyor yavaş yavaş.

Kizimkazi’de bir gün daha bitiyor.

Ertesi gün tüm bu ritüel tekrarlanacak. Sonraki gün yine…

Bir kısmı ekmeğini çıkartacak yine, bir kısmı farkında dahi olmayacak olan bitenin. Bazısı içinse yaşam boyu unutulmayacak bir tansık, varoluşun bir mucizesi olarak dimağına kazınacak; her daim şükredecek varoluşa…

Louis Armstrong’un kulaklarını çınlatacak her fırsatta: “What a wonderful world…”

[Ahmet Bom]

Kitap yazmayı düşünüyor musun?
Yazılarını okumayı sevdiklerim arasındasın Hakan reis
Belki Tayland’da karşılaşırız muhabbet ederiz uzun uzun

[Ahmet Kabaalioğlu]

Bence de yazmalı. Eline kalemine sağlık Hakan Reis
Bu arada cahilliğimi bağışlayın burası tam nerede?

[Hakan Tiryaki]

Kitap yazmayı düşünüyor musun?
Yazılarını okumayı sevdiklerim arasındasın Hakan reis
Belki Tayland’da karşılaşırız muhabbet ederiz uzun uzun

Sanal ortamdan geriye ne kalır bilmem ama ana fikir paylaşmaksa, böyle de paylaşıyoruz ya işte Kitabın tadını, kokusunu sevenlerden olmama karşın devrinin bittiğini hissediyorum

2019 Ocak ayına kadar yalan bana Tayland. Ama bir daha sefere iki ay kalıp çıkartacağım acısını. Bir gün, bir yerlerde görüşmek dileğiyle

Bence de yazmalı. Eline kalemine sağlık Hakan Reis
Bu arada cahilliğimi bağışlayın burası tam nerede?

Tanzanya, Zanzibar Benim ikinci memleket gibiydi bir ara