21 Ağustos 2017, Pazartesi
Yine gün doğmadan kalkıyorum. Bir uyandırma kahvesinin ardından hazırlıkları tamamlayıp demir aldığımda saat 06:05’i gösteriyor. Çanakkale’ye 23 deniz mili yolumuz var. Bir an önce varıp giriş işlemlerine başlamalı. Allah vere de bürokrasiye takılıp yarına kalmasak!
Aşağı, Çanakkale boğazına doğru makine seyrindeyiz. Maalesef rüzgâr bize yelken yapma şansı tanımıyor bir süredir. Aldığımız tüm yolun ancak üçte birini motor kullanmadan, sadece yelkenle alabiliyoruz. Her yere yelkenle gidebilenlere çok imreniyorum doğrusu. Yelken yapmak gerçekten çok keyifli çünkü! Biz ne zaman yola çıksak ya rüzgâr olmuyor, ya da kolayımıza olmuyor. Bir arkadaşımın dediği gibi; “Ben ne zaman denize çıksam, canına yandığımın rüzgârı hep kafadan, hep kafadan!”
Aslında vakti olan için her yere yelkenle gitmek de mümkün. Hele de Ege gibi rüzgârı bol bir denizde… Ama uygun rüzgârı bekleyecek vaktiniz olacak. “Bu gün yok mu? Ne gam! Acelemiz yok, yarını bekleriz” diyebileceksiniz. Yetişmeniz gereken bir şeyler olmayacak. Hayatı, bir an önce varılması gereken bir menzil gibi değil, tadına varılacak bir yolculuk gibi değerlendirmeli insan.
Birazdan “yol arkadaşım” da uyanıp havuzluktaki yerini alıyor. Sohbet, muhabbet yol alıyoruz aheste. Boğaza girip, “Bir hilâl uğruna batan güneşler” anısına dikilen abidenin önünden geçerken boğazımıza bir şeyler düğümleniyor. Abideyi selamlıyoruz, saygıyla, minnetle, rahmetle…
Yeri gelmişken bir inceliğin altını çizmeden geçmeyelim;
“Gemi seyir defterine jurnal denir. Gemi seyirde ya da limandayken gemi ile ilgili tüm bilgiler jurnale kaydedilir. Geminin rotası, hızı, geldiği/gideceği liman, vardiya değişimleri, hava durumu ve benzeri bilgiler kayıt altına alınır. Kanal, boğaz ve sığ sularda ise sürekli güncellenir. Mesela, Kilitbahir bölgesi geçildiğinde “Saat 15.30 itibariyle Kilitbahir geçildi” veya “05.00 İstanbul Boğazı geçildi” diye yazılır. Bu tüm dünyada böyledir. Çanakkale hariç! Çanakkale Boğazı seyri tamamlandıktan sonra jurnale “Saat 21.30 Çanakkale çıkıldı” ya da “Saat 21.30 Şehitlik Abidesi 2 milden selamlandı” yazılır. Çünkü herkes bilir ki “Çanakkale geçilmez!”
Çıkmaya başlıyoruz biz de… Her manâda… Buradan sonrası yokuş yukarı çünkü. Hızımız, akıntıdan dolayı 1 - 1,5 mil düşüyor. Allah’tan bugün yine çok değilmiş akıntı, daha kötülerini de görmüştük. Hatta, bir yerde okumuştum, “… Sahildeki ağaçların büyüyüşüne tanık olunca teknemin motorunu daha büyüğüyle değiştirmenin vaktinin geldiğini anladım!” diye tarif ediyordu Çanakkale yokuşunu…
Çanakkale limanına girmeden hemen önceki iskelede sergilenmek üzere bağlı bulunan, yüzen tarih Nusret mayın gemisini de selamlıyoruz. Bağlandığımızda saat 12:20 olmuş bile. (40.152267°, 26.404164°) Evraklarımız yanımızda, acele ile giriyoruz marina ofisine. Çıkışta bir nüshasını doldurduğumuz transit log’un diğer nüshasını dolduruyoruz bu sefer. Çıkarken ayrı ayrı onay aldığımız liman, gümrük ve polis işlemlerine ek olarak yurda girerken bir de sağlık onayı almamız gerek. Polis ofisi marinanın içinde, diğer üçünün de burada olması lazım ama maalesef! Telefon ediyoruz ilgili memurların marinaya gelmesi için. Liman ve gümrük memurları çok bekletmeden gelip işlemleri yaptıktan sonra onay imzalarını atıp gidiyorlar. Ama sağlık memuru “araç yok” diye gelmiyor. “Nerede bu sağlık bürosu, biz gidelim o zaman”. Marina görevlisi “Siz daha yurda giriş yapmadınız. Marinanın kapısından çıkamazsınız.” diyor. İyi o zaman, biz çıkamıyorsak sağlık memurunun gelmesi lazım! Bir daha arıyoruz, cevap aynı; “Araç yok, gelemiyorum…”
Bu işte bir terslik var! Bizim yurda girmemiz için sağlık memurunun bizim bulaşıcı hastalık taşımadığımıza dair onay vermesi lazım ama sağlık memuru deniz hudut kapısı olan marinada hazır bulunması gerekirken bulunmadığı gibi, gelmesi için aradığımız halde aracım yok deyip gelmiyor da! Biz gidelim? Olmaz! O gelsin? Olmaz! Peki ne olacak o zaman? Marina çalışanı “Ben sizin evrakları sağlık memuruna götürüp onayınızı alayım” diyor, “…maksat işiniz hallolsun!” Tabi bu “iyiliğin” de bir bedeli olacak; 150 TL.
Kayıtla, kürekle uğraşmak yerine veririm evraklarımı acente yetkilisine, ben teknemin havuzluğunda kahvemi yudumlarken o benim adıma tüm işleri halletsin, diyebilirsiniz. Bu durumda da aldığınız hizmetin elbette bir bedeli olmalı. Ancak, ben kendi işimi kendim hallederim diyene de saygı duyulmalı, önüne engeller konup acenteye mahkum edilmemeli bence. Acente kullanmak bir seçenek olmalı, mecburiyet değil. Biz şimdi neden verelim ki bu parayı? Yurda giriş işlemlerimizin tamamını biz yapmışız zaten. Aslında görevi gereği deniz hudut kapısında hazır bulunması gereken, bizi görmemiş, muayene etmemiş olan sağlık memurundan bizim adımıza onay almak için on dakika yürüme mesafesindeki sağlık ocağına gidilecek. Hediyesi 150 lira. Bu iş baştan aşağı yanlış!
Saatler ilerliyor, sinirler geriliyor! Marinadan çıkamazsınız diyen marina çalışanı resmi otorite değil sonuçta. Polis memuruna gidip durumu anlatıyoruz. O da “Haklısınız ama çıkamazsınız…” deyince, il sağlık müdürlüğünü arayıp “Deniz hudut kapısında olması gereken memurunuz burda olmadığı gibi gelmeyi de reddettiği için yurda giremiyoruz” diye durumu izah ediyorum. On dakika sonra gelen sağlık memuru evrağı onaylıyor ve sonunda resmen yurda giriyoruz. Teşekkürler!
İşlemler bitip saat 15:10’da alelacele avara olmuş ayrılırken marina görevlisi bir bana, bir iskeledeki Sare’ye bakıp arkamdan sesleniyor “Kaptan! Eşini unuttun!” Sare zaman kazanmak için otobüsle dönecek İstanbul’a. Yarın sabah ofisinde olmalı. Benimse biraz daha yolum var…
Haritaya şöyle bir bakıyorum, hava kararmadan varıp geceyi geçirebileceğim en mantıklı yer yine Gelibolu gibi. Saat 19:25’te Gelibolu’da aynı koya demirimi funda ediyorum. (40.401806°, 26.645026°) Boğaz, yokuş yukarı çok üzmüyor beni bu sefer. Bürokrasinin üstüne bir de ben yormayayım dediyse, demek…
(Not: Fotoğraflar blogda, videolar youtube'da)
rotasanda.blogspot.comwww.youtube.com/channel/UC2qXJ2HTbU-vzq-I2Itq_IQ/videos
Gönderen