Geçtiğimiz sene pandemi nedeni ile şehirlerarası seyahat kısıtlanınca Tayo Mar 'a gitmek mümkün olmamıştı.
Eskiden Tayo Mar'ın bakımlarını denizde de yapıyordum. Sonradan gördüm ki deniz üstünde yaptığım işler kalıcı olmuyor. Artık hiç bir ciddi işi denizde yapmıyorum. En iyisi karada ve en az iki yıl bakım istemeyecek şekilde yapmak.
Benim için en önemli sorun İstanbul 'da karaya aldığımızda bir şekilde kampanya dahi olsa bir bedel ödemek zorunda olduğumuzdan kara parklarda da istediğim verimi alamıyordum. Önce iyi başlıyor mecburen son günlerde su koyuveriyor insan ister istemez.
Bu nedenle Ören marinaya gittiğimde de , transfer sırasında da hiç iş yapmadım. Alanya Marina ile anlaştım ve bu marinanın en önemli özelliği karaparkın ücretsiz olması.
Ahşap ya da fiber bir tekneyi karaya aldınız mı ne zaman denize indirebileceğinizi tahmin etmek kolay değil.
Hepimizin bildiği malum problemler yüzünden (usta ,malzeme problemleri v.s.) işlerin bir şekilde aksayacağı kesin gibi.
Bu durumda esas maliyet kara park parası, ulaşım gibi genel giderler diyebileceğimiz giderlerin her geçen gün tahammül edilmez bir hal alması.
Tekneyi karaya almak ciddi iş. Önceden teknik olarak hazırlanmak gerekiyor. Prensip olarak her karaya almanın teknenin ömrüne ömür katması gerekir. Bu da ciddi bir araştırma ve sonrasında özenli bir uygulama gerektiriyor.
Benim tecrübelerim öncelikle süreç uzadıkça genel giderlerin artmamasını sağlayacak şekilde organizasyonu baştan planlamak. Bu açıdan Alanya marina 'da bundan öncekilerin aksine rahat rahat çalıştım. Tayo Mar tam bir buçuk ay karada kaldı.
Tüm güvertede sökülmedik tek koç boynuzu , baba, vardevela dikmesi ne bileyim işte tek bir vida kalmadı.
Direk söküldü , pala söküldü, civadra söküldü , mizana direği, bocurum bumbası , sereni keza ana yelken bumbası sereni söküldü. keza karinada da tüm vidalar söküldü.
Zavallı Tayo yolunmuş tavuk gibi kaldı. Ancak bu sefer yaptığım en önemli işlerden birisi karinadaki artık kat kat olmuş eski zehirli ve astarlarını temizlemek oldu. Aynı şekilde şimdiye kadar hiç uğraşmadığım ve zehirli vurup geçtiğim maden balastı da gümüş gibi yapana kadar soydum.
sonrasında bu tür balastlar için kullanılan özel bir poliüretan astar ve sonrasında poliüratan bir boya sürdüm.
Üretici beni bu konuda uyarmıştı. 10 dakikada sürdün sürdün sonra donuyor ve plastikleşiyor. Esnek, darbelere dayanıklı bir kaplamaya dönüşüyor.
Keza bu malzemeyi bu sefer üzerinde hiç zehirli kalmamış pala da kullandım. Bu malzemenin en büyük avantajı metalin ahşap ile birleşim yerinde kullanacağım Meges macun ile uyumlu olması.
Cem Gür karinayı cam elyaf üzerine epoksi macun yerine meges macun ile kaplatmış. Başlarda bu işi tam tecrübe etmediğimden neden epoksi kullanmamış diye şaşırmıştım. 7 yılın sonunda tecrübelerim beni de aynı noktaya getirdi. Ahşap tekne için kullanılması gereken macun kesinlikle Meges olarak bildiğimiz poliüretan esaslı macun.
İşlenmiş , tuzlu su görmüş ahşapta epoksi kesinlikle tutmuyor. Nitekim Tuzla da karadayken komşum ercan abi sıdıka teknesine meges macun yaptırıyordu. Ustasına bş tarafta küçük bir yeri macun yaptırmıştım.
Kıç tarafta ise yine epoksi macun kullandık. Bu sene karaya aldığımda epoksi macun daha alt yıkamada pul pul döküldü. Meges ise taş gibi duruyordu.
BU yıl zehirli astarları ile birlikte safra ahşap bağlantısı , daha önceden yapılmış ve dökülen epoksi macunların hepsini kazıdık. BUnun üzerine Meges astar ve sonrasında meges macun yaptım. Macunu tekneyi iyice kuruttuktan sonra yaptım.
Epoksiye göre cıvık bir macun oluyor ancak çok kolay uygulanıyor. Ancak püf noktası çok sıcak havada uygulamamak. Aksi durumda macun köpürüyor ve kuruduğunda delik delik oluyor.
Böylece aldığımdan beri imalat sırasında çekilen meges ile epoksi kavgası da karina da son buldu. Kuruduktan sonra eski macuna nasıl yapıştığını da görünce keyfim yerine geldi.
Sonrasında zehirli astarı ve zehirliyi vurduk. Bu yıl İtalyan marka bir zehirli uyguladım. Çok başarılı bir boya imiş. Siyahı ile bir farklı. Hoşuma gitti.
Bu sene Tayo Mar 'da en önemli değişiklik gerek karina gerekse güverte için vida standardı getirmek oldu.
Söktüğüm tüm vidaların yerine aynı yere vidalama yapacak olsam dahi deniz tutkalına bulanmış kavalyeler çaktım. Yerli pirinç vidalar yerine Bauhaus 'tan standart dirence sahip pirinç vidalar ve cam çivileri aldım. Perşembe pazarından aldıklarımın sökerken yüke bindiğinde kafası kopuyor çünki.
Alanya 'ya kargo ile malzeme getirmede sıkıntı yaşadığımdan İstanbul 'a gidip gerekli tüm malzemeleri eskisi gibi kendim aldım. Bauhaus 'un marin halatlarının hastasıyım. Kırmızı beyaz ve eşil beyaz olanlar solmuyorlar da. Bunları flok ıskotaları olarak kullanıyorum. Bu sefer paraya kıyıp ana yelken ıskotası ve seren mandarı için de bu halatlardan aldım.
Geri kalan tüm vidaların hepsini somun başlı aldım. Sökerken bir kere matkabı kaçırdınızmı hemen yalama olan vidalardan çok sıkılmıştım çünkü.
Vardevela dikmelerinin hepsini söküp yeniden ve en düzgün şekilde yerlerine geri taktım. Bri önemli detay vardevela dikmeleri üç vida ile tutturuluyor. Cem Gür çok iyi bir tasarımla bunlara kök yapmış ve küpeşte de yer açmış. Ahşap teknelerde kullanılan standart vardevela dikmelerinden çok daha sağlam duruyor böylece.
Üç vida ile küpeşteye tutturuluyor. BU vidalardan birisinin başını halka baş vida ile değiştirdim. Gerek usturmaça gerekse ağ germek için çok yararlı olacaklar.
En çok uğraştığım işlerden birisi ise elbette direk oldu. Direkte yaşadığım en büyük problem incelerek uzayan direğin üst kısımlarını yağlamakta zorlanıyordum. Ben de klasik bir teknede gördüğüm bir uygulamayı yaptım. YAğlayamadığım yerleri güvertedeki krem rengine boyadım. Beklediğimden daha şık durdu. Keşke daha önce yapsaymışım.
Çalışmayan demir feneri de yapıldı elbette.
Gönderen