[Mehmet Sürücü]

Bir çalışmada şöyle bir diyalog varmış;
(Bir sandal ile bir evsiz barksız konuşuyorlar)

"--Denizi ne mi sanıyorum ben? Beni bu ipe sapa gelmez hayattan kurtaracak, bir kütüğe tutunup, kendini ona bıraktığında, bu sefil yaşamımdan, kötü insanlardan, çarpık kaderimden kurtaracak bir şey.

--Daha yaşanır yerler, daha iyi insanlar var mı başka kıyılarda?

--Bilmiyorum. Umudum var mı dersen, yok. Ama lafın gelişi işte. Kafadaki değirmen taşı hep döndüğünden, her şey bitse de, kafada hala bir şeylerin bitmemesinden belki. Sonra, hiç değilse, balıklara yem olurum, bu dünyada ufala ufala yaşamaktansa, balıklara yem olup çoğalmak denizin her yanına dağılmak daha iyidir.

--Bırak bu anlamsız şeyleri. Yağmurda deniz ıslanıp ıslanmadığı, balıkların üzülüp üzülmediğini dert etmek gibi bir şey bu. Baksan ya sen kendine. Yağmurun altında, sabaha ermeyen gecelerde, sırılsıklam, denizin karanlığına dikip gözlerini, neden bunları soruyorsun? Tek bir kürekle yol almaz sandal. Gidebilmek için iki kürek gerek. Uyumla suya batmaları, kalkıp yine suya gömülmeleri gerekir. Tek kürekle, sadece denizin ortasında daireler çizilir.bir yere varılmaz. Deniz maviyi, yeşili bilir mi diye soruyorsun. Nereden bileyim. Belki maviyi yeşil, yeşili mavi bilir, belki tüm renkleri tek renkte görür. Diplerindeki renkleri paletinde karar da, gökyüzüne tek renk olarak sıvar bırakır. Şu denizin yüzüne bak bir. Suyun aynasında yansıyan aya, ayın ötesindeki karanlığa."