[Doğan Erbahar]

2014 yılının Mayıs ayında Toulouse'da bir konferansa gitmiştim. Pembe şehir diyorlar Fransız'lar buraya, binalarda kullanılan taşların renginden dolayı. Merkezi, güzel bir yerde ayarlamış oteli enstitü sağolsun, çıkar çıkmaz eski şehrin içindesin, Saint-Sernin Bazilikasının hemen dibi.

Bu özel kilisenin önünde bir bit pazarına denk geldim hafta sonu. Eski eşyalar, kitaplar. Orada içinde bol miktarda Henri-Cartier Bresson fotoğrafları olan "Vive La France" kitabını gördüm. Fotoğrafların yanısıra François Nourissier'in ağır ağdalı edebi Fransızcası ile pasajlar da var. Evladiyelik bir şey, çaktırmayayım ilgilendiğimi dedim, 15 Euro dedi fiyatına. Türkiye'de zaten bulamazsın, bulsan 200-300 liranın altına verir mi gözü açılmamış bir sahaf belli değil. Biraz daha zorlayayım dedim, 10 olur mu? E ver hadi dedi adam, o zamanlar Fransızca da tarzancadan kırma. El kol anlaşıyoruz. Parayı verdim, kitabı aldım, acaip mutluluk. Tam arkamı döneceğim sırada güzel kitap aldın ha dedi satıcı, "je sais" dedim, kafa salladım...

Bu olaydan birkaç yıl önce de merakımı bilen kayınvalidem Ara Güler'in Eski İstanbul fotoğrafları kitabını hediye etmişti doğum günümde, aldığım en güzel doğum günü hediyelerinden birisi de budur herhalde. Bu iki kitap birbirinin ayrılmaz ikilisi oldu kütüphanemde yanyana, harika tamamladılar birbirlerini.

Ara Güler mi Türkiye'nin Bresson'u dur, Bresson mu Fransa'nın Ara Güler'idir? Sanatta belli bir seviyeyi geçince zaten bu sorunun anlamı kalmıyor, mecz oluyor herşey, iki iyi arkadaşlarmış zaten.

Fotoğrafın sanat olmadığını söyledi durdu hayatı boyunca, dökümantasyon dedi hep başka tarifleri vardı ama bu yaptığına da sanat demeyeceksek neye diyeceğiz be baba?

Bir ülke değerini değil dev bir dünya değerini kaybettik... Cızz etti içim sabah okuyunca...

[Cem Gür]

 

[Bülent Büyükdağ]

Hadi diyelim, ölüm bu, Allahın emri, diyecek yapacak bir şey yok. İyi de ikamesi yok bu adamın. Ölenlerin ardılı yok. Bu da sahici ölüm acısı.

[Erman Yerman]

Hadi diyelim, ölüm bu, Allahın emri, diyecek yapacak bir şey yok. İyi de ikamesi yok bu adamın. Ölenlerin ardılı yok. Bu da sahici ölüm acısı.

Sanki o devir böylece kapandı gibi..


SM-G920F cihazımdan Tapatalk kullanılarak gönderildi

[Mehmet Atay]

Maalesef kimsenin ikamesi yok.
Herkes “one off”; tek.

Artık bir Tanju Okan da olmayacak, Munir Nurettin de, Marlyn Monroe da, Robin Williams da, Sadun Boro da...

Ve tabii ki Bülent de, Emran da, Mehmet de...
Ömrümüzün ilk 15 yılı biraz şuursuz geçiyor.
Sonra hayattan zevk almaya başlıyoruz: sinema, müzik, spor, doğa, hobi vb.
Taa ki, elden ayaktan düşünceye kadar.
Yaklaşık 50 yıllık bir dönem bu gerçekten yaşadığımız.
Artık kim gelirse o döneme...

Bana mesela Kalamış’ta yüzmek gelmedi benim döneme; Marmara’da orkinos avlamak da, Tekirdağ’daki yazlığımızın yanındaki foklara da...

Ama Rum komşularım oldu; paskalyada yumurta da boyadım. Ermeni arkadaşlarımız...
Şimdi benim çocuklarım çok daha başka bir dönem yaşayacaklar.
Benim ıssız diye kaçtığım Hisarönü 30 yıl sonra ne olacak acaba?
Ben göremeyeceğim. Yaşasam da...

[Cem Gür]

Ya bir de Herodot, Osman Gazi,  Graham Bell ? Ya şaşkaza geri dönerlerse ?

[Erman Yerman]

Herkes tek ve eşsiz; doğru ama benim gibi sıradan, standard bir insan için bu dünya açısından pek de mühim değil. Yaşadığımız ve yokluğumuz sadece beni ve çevremdeki birkaç kişi etkiliyor hepsi bu.
Diğer yandan, bence Müzeyyen Senar, Yaşar Kemal, Ara Güler vb. gibi hem benlikleriyle hem de bir akımın temsilcisi olmalarıyla nedeniyle yittikleri zaman kırılmalar oluyor.
Sanırım Bülent abi de bunu kasdetti. Bu adamın devamı yok. Bu sanat/zanaat ya da Gülerin ifadesiyle dökümantasyon işi artık öyle yapılmayacak..
Gelenler dijital çekim, photoşop vs. ile devam ediyorlar. İşte burada bir kırılma var..
Müzeyyen Senar gitti işte, son 10 yıllardır ne güzel bir güfte/ beste ne de iyi bir yorumcu var.  Müzeyyen Senarı örnek aldığını iddia eden Bülent Ersoy da son 20 yıldır, "ablan kurban olsun sana" benzeri söylüyor. Türk müziği dediğimiz şey photoşoplu resim gibi Fantaziye evrileli çok oldu..  Devamı yok işte...

SM-G920F cihazımdan Tapatalk kullanılarak gönderildi

[Bülent Büyükdağ]

Münir Nurettin öldüğünde, rivayet bu, sanıyorum Timur Selçuk, sanat müziği de babamla birlikte öldü gibi bir laf etmiş. Pek tepeden bakılmış, pek burunlanmış, bu ne küstahlık diye.

Sonradan yapılan bestelere, güftelere baktığımızda, adam haksız da sayılmaz hani.

Ara Güler için de söylenebilir. Zira artık fotoğrafın arabı yok.